تا انتها حضور...

خط می کشید روی تمام سؤال ها

تعریف ها؛معادله ها؛احتمال ها

خط زدبه روی شایدواماوهرچه بود

خط زدبه روی قاعده هاومثال ها

خطی دگر کشیدبه«قانون خویشتن» 

قانون لحظه هاوزمان هاوسال ها

ازخودکشیددست وبه خودنیزخط کشید

یعنی به روی دفترخط ها وخال ها

خط ها به هم رسیده ویک جمله ساختند

با عشق ممکن است تمام محال ها 

 " فاضل نظری"

به شهر رنگ ها رفتیم گفتی زرد نامرد است
اگر رنگی تو را در خویش معنا کرد نامرد است

تو تصویر منی یا من در این آیینه تکرارم؟
جهان آیینه ی جادوست زوج و فرد نامرد است

چه قدر از عقل می پرسی چه قدر از عشق می خوانی
از این باز  آی نااهل است از آن برگرد نامرد است

نه سر در عقل می بندم نه دل در عشق می بازم
که این نامرد بی درد است و آن پر درد نامرد است

بیا پیمان ببندیم از جهان هم جدا باشیم

از این پس هر که نام عشق را آورد، نامرد است

"فاضل نظری"

تعریف تو از عقل همان بود که باید

عقلی که نمی‌خواست سر عقل بیاید

یک عمر کشیدی نفس اما نکشیدی

آهی که از آیینه غباری بزداید

از گریه‌ی بر خویشتن و خنده‌ی دشمن

جانکاه‌تر، آهی‌ست که از دوست برآید

کوری که زمین خورد و منش دست گرفتم

در فکر چراغی‌ست که از من برباید

با آن که مرا از دل خود راند، بگویید

ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

فاضل نظری

بهانه

از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند**تا کاج جشنهای زمستانی‌ات کنند
پوشانده‌اند «صبح» تو را «ابرهای تار»**تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند
یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند**این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند
ای گل گمان مکن به شب جشن می‌روی**شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند
یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست**از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست**گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند

فاضل نظری