تا انتها حضور...

وَر باد نَدِه اِقَّدَه این زُلفِ چُلُفتَه 
بِیزار که وَر بَشنِ مُلِت یَخیده شُلُفتَه 
این بی پَیری را که رَقیبوم شده اِمشو
زَنجیل مِزَنَم اِقَّه تو فَرقِش که پَسُفتَه

هیشکه را نَمِلَّم که گَلِت بَن شَه عزیزوم 
هر چی دِیَه از هر که شِنُفتی گَفِ مُفتَه 
جیرجیر مُکُنَه پیش تو مِثِّ بَچَه تِرناسک 
اونوَخ تو خیالِت مِرَسَه خیلی کُلُفته؟

اِمرو دِیَه اوَبُردَه دُرُس بَرگاهِ شعرا
شعرش بیدون هر جا که فقط قافیه جُفتَه 
جُف کِردنِ شعر مُد شده هر چند "جلالی"
هیشکه دِیَه مِثِّ تو اِیَچوّنی نگفته

شاعر:دکتر عبدالحسین جلالیان متخلص به جلالی

منبع : "یزد لهجه"